Σημεία & Τέρατα

Σημείον  ουσ. αρχ. ελ. = γνώρισμα, τεκμήριο

ρημ. σημαίνω, εμφαίνω, διαγγέλλω, διακηρύττω.

Τέρας  ουσ. αρχ. ελ.= το σπάνιο σημείο, 

το ασύνηθες, το εξωπραγματικό, το φοβερό

Η Σημειολογία και τερατουργισμός θα απασχολήσει τον ψηφιακό λογογράφο και το δύστυχο μυαλό του. Μέσα απο τις επάλξεις των νευρωτικών και εκνευριστικά φιλάρεσκων συμπτώσεων αναφέρω στον βωμό των δεξιών κλίκς (οπού απὀσο φαίνεται, θαναι μπόλικα):

« Την αξιοπερίεργη σύμπτωση του 

Αλκιβιάδη K. Σκαμβωνίδη 

και του 

Richard F. Burton » *

* Άρθρο που συντάχθηκε μετά από μια αναλαμπή - παρατηνπομπή, της φαντασιακής εφημερίδας τοίχου (wallpaper): Ο ΦΑΙΝΩΝ ΦΟΒΟΣ[ κλίκ #1]  αρ. φύλ. #0024 που βρέθηκε τυχαία ανάμεσα σε κάποιους νευροδιαβιβαστές που δεν αξίζει να σημειωθούν.

Αλκιβιάδης  K. Σκαμβωνίδης  [ κλίκ #2 ]  και  Richard F. Burton [ κλίκ #3 ]

 

Ιδού δύο (2) Σημεία. Ιδού δύο (2) τέρατα.

[το τριφασικό προκύπτει δια ροής]

Άξονας του φέροντως περιεχομένου ο Λεβάντες, [ κλίκ #4 ] ο λεβέντης. Η τοπιογραφία που σημειώνεται παρεξού, έγκειται στις εκάστοτε κινήσεις και δράσεις των Τεράτων στα ίδια βαίνοντα σημεία, την Ανατολή -γενικοτέρα-, αλλά αξίζει να σημειωθεί η από κοινού αφετηρία. Η Δύση.

Κάπως αντιστρόφως ανάλογα, διότι ως γνωστόν η Κοσμογονία αρέσκεται στην θεωρία του : πρώτα ανατέλει ο Ήλιος, κιαρχινά η μέρα, και έπειτα αργά το απόγευμα πέφτει και δύει. Για να αναδυθεί ξανά εις τας πρώτας πρωινάς ώρας [και φτού κι απ την αρχή].

Στο σημείο αυτό, σχολιάζω (παύλα) καυτηριάζω 

το μπιμπίκι της νιότης, οπου τα χει χαμένα και 

μπερδεύει την προαναφερθείσα θεώρηση 

της Κοσμογονίας, με την αντίστροφη. 
--------------------------------------------------
[ κλίκ #5 ] δεν έχετε στον ήλιο μοίρα [=λαϊκιστί]

Και ο μεν και ο δε, ήσαν άξιοι και επίμαχοι στρατόκαβλοι. Με την καλή την έννοια. Άξιοι δια την δεινότητα και την οξυδέρκεια που τους διείπε. Πίονια στην διαχρονική πλεκτάνη της Ιστορίας και του ασπρουλιάρικου πολιτισμικού προβληματισμού, όμως πιόνια μαυρόασπρα. Φαίνοντες αλλά ταυτόχρανα αφανείς, πολημήχανοι και υποχθώνιοι, έπαιξαν μπαλίτσα ωσάν Αντώνιοι Νικοπολίδες και Ashleys Coles, έκαστος, και στην οικεία εποχή του, αμφότεροι.

Η ταύτιση και η διαολιά είναι γένους θηλικού. Αν κάτι τους συνγχέϊ αυτούς τους 2 τούτους παλικαράδες, πέρα από τα παραπάνω που αραδιάστικαν ποικιλοτρόπως είναι ίσως η τάση και το πάθος του Οριενταλισμού. 

Οι τύποι διέφυγαν τα δεινά του τόπου τους, την σκαπούλαραν ελαφρώς προς την Εγγύς Ανατολή, τότε που ακόμα ήταν καλά και ενδιαφέροντα με τυρκουάζ-προς-λουλακί [ για τους λουλάδες και όχι μόνον... ], πρασινο-μουσουλμανί αποχρώσεις και οι Χίλιες και Μια Νύχτες [ κλίκ #6 ] [δώστε μια γρήγορη, όπως πάντα, ματία αλλά δώστε βάση στην τελευταία παράγραφο] λειτουργούσαν ακόμη.

Κιύστερα ήρθε ο Χομεϊνής...

Πάθος κυρίες και κύριοι ! 

Πάθος και Λόξα.

[ το ίδιο και ο Χομεϊνής, με τη διαφορά

οτι ετούτος σιχάθηκε τον Οριενταλισμό ]

Kαι ομιλώντας περί λοξού πάθους, ακόμα μια ενδιαφέρουσα παράκαμψη,

τηρούσα και διατηρούσα, επι παντώς όλα τα παραπάνω αποφθεύγματα   :

Όπου στα 1861 ο Φραντσέζος ακαδεμικός γλύφτης / ζωγράφος: Jean-Léon Gérôme (1824-1904) αποδίδει το ιστορικό μα διαχρονικά λειτουργικό στιγμιότυπο: 

« Η Αναζήτησις του Αλκιβιάδου, εκ του φίλτατου και ύστατου φιλοσόφου, Σωκράτη, εις οικείαν ασπάζουσας και προσπίπτουσας δέσμης πάθους, Ασπασίας »

[κάντε ένα ακόμα κλίκ #7]

[κι άλλο ένα -κλίκ #8- αν έχετε όρεξη εδώ κάτω]

Αλλάξτε και εσείς ! Μπορεί και να μπορείτε...